Rozdział 11

- ZABINI! Za-abiję cię… - potężne warknięcie Ginny przeistoczył się w westchnięcie.

Dym, który agresywnie wyłonił się z kociołka z sekundy na sekundy stawał się bardziej przejrzysty.  Teraz Ruda mogła zobaczyć czarnoskórego krztuszącego się mgłą. Gniew dziewczyny wyparował wraz z ujrzeniem Ślizgona, teraz na jego miejsce wkroczyła pewna ulga, a po chwili radość. Wszystko wokół niej zaczęło lekko falować, a w powietrzu unosił się zapach świeżych jagód pomieszanych z sosnowym drewnem.

Blaise spojrzał na dziewczynę, która od paru sekund wpatrywała się w niego  z zadumą. Jakaś niewidzialna siła łaskotała go w  okolicach żeber. Do jego nozdrzy wpłyną zapach cygara i cynamonu. Wgłębił się w brązowe oczy rudowłosej kobiety. Poczuł, że ta kobieta jest bardzo piękna, chciał jej dotknąć, by sprawdzić czy jest prawdziwa. Podszedł do niej z głupawym uśmieszkiem wypisanym na twarzy.

- Jesteś śliczna – mruknął dotykając jej ramienia.

- Te twoje oczy – rozmarzyła się dziewczyna. – Są takie seksowne…

- Pójdziesz ze mną na bal? – zapytał z powagą chłopak, który czuł, że mówił te słowa mimo wolnie, aczkolwiek chciał by były one  wypowiedziane.

Na policzkach dziewczyny zmaterializowały się rumieńce, poczuła wielkie uczucie, którym obdarzyła Ślizgona. Czuła, że go kocha, choć nie wiedziała jak to się stało, po prostu to wrażenie urosło gdzieś w okolicach serca.

- Oczywiście! – krzyknęła z radością na co chłopak porwał ją w ramiona składając namiętny pocałunek na wargach Gryfonki.

- Pobierzmy się i miejmy małe Diabełki! – uradował się Zabini, między pocałunkami.

W tym momencie mgła wyparowała. Oboje poczuli jakby ktoś wylał na nich niespodziewanie kubeł zimnej wody podczas głębokiego snu. Para zrobiła wielkie oczy czując nawzajem swoje wargi.

W ułamku sekundy znaleźli się napo dwóch końcach komnaty z przerażonymi minami.

- C… Co… Co było to?! – Ginny chciała wykrzyczeć te słowa, lecz zdziwienie jakie ogarnęło jej głowę, nie pozwoliło nawet dobrze sformułować zdania.

- Ja… Nie wiem – przyznał Blaise z wielkimi oczami. – Musieliśmy coś pomieszać w przepisie.

- Musieliśmy?! – warknęła ruda coraz bardziej rozumiała co się przed chwilą wydarzyło. Jednak ta świadomość nie pomagała jej.  – To ty robiłeś ten eliksir, to ty wymyśliłeś cały ten cudowny plan ośmieszenia Malfoy’a na balu! Podajmy mu amortencje, będzie uganiał się z Granger przez cały bal i to przy wszystkich. Ja to mam łeb! – przedrzeźniała go, podchodząc bliżej z wojowniczą miną. – To wszystko twoja wina idioto!

- Może to ty wzięłaś, ze składniki? – spytał spokojnie, aczkolwiek groźnie.

Tu dziewczyna zamilkła. To faktycznie mogło mieć sens. Poczuła się nieco głupio, co można było rozpoznać po różowych plamkach na twarzy.

Na jej szczęście nie musiała odpowiadać na to pytanie, gdyż w kociołku zaczęło wrzeć, jakby za chwile mikstura miała wykipieć. Ślizgon podbiegł do stołu wyłączając ogień, po czym chwycił chochle i zaczął ją energicznie mieszać gdyż substancja zaczęła gęstnieć. Książka z przepisami leżała na swoim miejscu, lecz trudno było z niej cokolwiek rozczytać, gdyż ponad milimetr dziwnego pyłu – jakby brokatu – przykrył powierzchnie stronic.

Gdy Blaise walczył z  eliksirem, który coraz bardziej swoją konsystencją przypominał beton, Ginny zdmuchnęła posypkę z książki.

- Naucz się czytać Zabini – powiedziała z satysfakcją. – …dodaj fiołki, astry, jaśminy LUB irysy. – przeczytała. – W nawiasie kwiatów NIE należy łączyć.

- Sądziłem, że to wzmocni eliksir – burknął.

- Twoje „sądziłem” kosztowało nas upokorzenie. Moje gratulacje – rzekła ze złośliwym uśmieszkiem.

- Daj już sobie spokój Wiewióro i mi lepiej pomóż – prychnął.

- Po co? Przecież to już nadaje się do wyrzucenia. Ja się zmywam, nie wiem czy wiesz ale właśnie zaczęła się kolacja – powiedziała zerkając na zegarek.

- Czyli nie chcesz zemsty? – zapytał z cwaniackim uśmieszkiem.

- Chcę, ale znajdę sobie bardziej wykształconego wspólnika – tu znów wzięła książkę do rąk. – Gdy pominiesz pewien składni, pomieszasz kolejność (etc.) eliksir może wytworzyć opary, powodujące te same działanie co amortencja. Jednak zakochanie w osobie, którą zobaczy jako pierwszą nie trwa długo, gdyż mgła szybko znika – zakończyła zamykając głośno książkę.

- Nie zwróciłem uwagi – bąknął lekko obrażony. – No… ale nie było tam niczego o podaniu takiego eliksiru jakiemuś Smokowi, więc możemy spróbować – odparł szybko.

- Na Merlina, co ci tak zależy?

- A nie uważasz, że byłoby to zabawne? Wyobraź sobie Smoka biegającego przez cały czas za Granger z kwiatami krzycząc komplementy.

- Już mi to mówiłeś – przypomniała mu nieco zniecierpliwiona. – Ale… czemu sam tego nie chcesz zrobić?

- Bo samemu będzie nudno, na szlabanie… to znaczy jeśli coś nie wyjdzie – dodał szybko widząc, że brwi dziewczyny podskakują do góry.

- Przekonałeś mnie – powiedziała z ironią.

- Tchórzysz? – teraz on podniósł brwi, a usta automatycznie wykrzywił w złośliwym uśmiechu. Wiedział, że tchórzostwo dla każdego Gryfona jest słabym punktem.

Jak widać na Ginny ona również uznawała tą cechę charakteru za największą zniewagę, bo jej usta zwęziły się w cienką kreskę (podobnie jak u McGonagall), a cała jej postura zesztywniała.

- Dobra – uznała sucho. – Skoro tak bardzo troszczysz się o swojego kumpla, żeby podawać mu świństwa swojego wytworu to okej – powiedziała jakby zła na siebie. – To twój przyjaciel.

Zabini  skwitował to tylko uśmiechem triumfu.

Do balu, którym żył już cały Hogwart został tylko jeden dzień. Sytuacja przypominała podobną do tej sprzed trzech lat kiedy to odbywał się Bal Bożonarodzeniowy. Dekoracje można było podglądać już nie tylko w Wielkiej Sali. Na korytarzach, aż świeciły flagi, szaliki, maskotki domów. Teraz już nie tylko prefekci przygotowywali szkołę na bal. Do pomocy przyszły skrzaty domowe, które ochoczo rozwieszały serpentyny i sprzątały wszystkie zakamarki Wielkiej Sali. Wsparciem byli również nauczyciele, którzy chętnie zdradzali ciekawe zaklęcia dekoracyjne. Jednak największą podporą była cała reszta uczni. To oni byli odpowiedzialni za korytarze. Każdy dom chciał mieć jak najwięcej swoich barw, choć ta wiadomość nieco zaniepokoiła McGonagall, która obawiała się kolejnych kłótni i zamieszek, nie było powodów do nie pokoju. Nawet Ślizgoni robili to z przyjaznymi minami. Można było powiedzieć, że metoda nowej dyrektorki naprawdę się sprawdzała.

Z powodu iż pracy było jeszcze dużo, nauczyciele nie zadali uczniom prac domowych. Ten fakt pozwolił Hermionie poświęcić chwile na odwiedzenie skrzydła szpitalnego, gdzie nadal leżał Ron.

Od kłótni, która miała miejsce dwa tygodnie temu nie widziała rudzielca. Z tego co wynikało z opowieści Ginny i Harry’ego czuł się już lepiej, ale na bal nie miał pozwolenia wyjścia, co go trochę zdołowało. Hermiona pomyślała, że warto wybyło zrobić mu niespodziankę i odwiedzić Gryfona. Chciała się z nim pogodzić. Tęskniła już za jego głupkowatym uśmiechem i często bezsensu wypowiedziami.

Weszła do dużej komnaty, gdzie Ron tępo wpatrywał się w widok za oknem: wiatr targał korony drzew Zakazanego Lasu, a krople wody przecinały spokojną tafle wody. Wraz z zamknięciem potężnych drzwi sali rudowłosy rzucił okiem w ich stronę. Spojrzał w orzechowe oczy dziewczyny ze smutkiem. Kontakt wzrokowy trwał może dwie sekundy, kiedy chłopak odwrócił twarz do dawniejszej pozycji. Hermiona mimo wszystko poszła dalej. Z kamienną miną przechodziła przez łóżka zaciskając pięści. Gdy w końcu dotarła do łóżka Rona mogła dostrzec gojące się zadrapania i otarcia wynikające w wypadku. Dopiero teraz przypomniała sobie ich ostatnią tak bardzo ją bolącą rozmowę.

- Cześć – powiedziała cicho siadając na łóżku obok. – Jak się czujesz? – zapytała, a jej głos odpijał się od ścian, choć był ściszony prawie do szeptu.

- Bywało lepiej – burknął.

- Nadal się gniewasz?

- Wcale – powiedział, a ironia kipiała z tego zdania.

- Eh… Posłuchaj mnie, czy my musimy się kłócić o Malfoy’a? Ja rozumiem, że to co widziałeś mogło wydawać ci się… poczułeś się tym urażony… Ale przyznaj, że Gryfonka i Ślizgon razem słabo brzmi, szczególnie jak mówi się o szlamie i arystokracie – mruknęła. – Więc proszę zapomnijmy o tym. Tego dnia kiedy się pokłóciliśmy…  w tedy bardzo dużo myślałam i postanowiłam, że po balu ostatecznie zakończę kontakty z Malfoyem… nawet jeśli ma mnie to kosztować odznaką prefekta – tu zakończyła dając Ronowi czas na przemyślenie.

- Wiesz…  powiedział po chwili. - Ja w tedy też w tedy długo rozmyślałem i… to nie była prawda o tym, że nie jesteś prawdziwą Gryfonką… - widać było, że przyznanie jej racji dużo go kosztowało. – Tęskniłem za tobą.

Po Hermionie przeleciał dreszcz ulgi. Podeszła, a raczej podskoczyła do łóżka rudzielca przytulając go z całych sił. Bardzo go kochała i nie chciała już nigdy stracić tych brązowych oczy, rudej czupryny i piegów rozrzuconych po całej twarzy.

- Ja za tobą też – mruknęła rozkoszując się ciepłem swojego najlepszego przyjaciela.

Wracała ze skrzydła szpitalnego z wypiekami na twarzy i szerokim uśmiechem. Spotkanie z Ronem, którego bardzo się obawiała, okazało się jednym z ich najlepiej spędzonych chwil razem. Pomimo starań efektu rumieńca i szerokiego uśmiechu pozbyć się nie mogła. Dodatkowo czuła w środku pewną lekkość, która jakby unosiła ją w powietrzu. Chociaż tego dnia opuściła dwa posiłki nie czuła głodu. Wystarczało jej to uczucie, które wyniosła ze Skrzydła Szpitalnego gdy pani Pomfrey kazała jej wyjść. Odniosła wrażenie, że tym afektem mogła by się żywić do końca życia.

- Woskowe trolle – powiedziała, a Gruba Dama posłusznie otworzyła jej wejście do Pokoju Wspólnego Gryfonów.

Dopiero gdy przekroczyła wysoki próg dziury w portrecie do jej uszu wleciały krzyki.

- Co tu się dzieje? – zapytała nieco zdezorientowana, jakby przespała tydzień ze swojego życia.

Przed nią na samym środku pokoju toczyła się walka słowna między Ginny, a Harrym, wokół nich stało wiele uczniów z wyższych klas. Niespodziewanie wśród tłumu ujrzała Georga Weasley’a, co wprowadziło w niej jeszcze większe zamieszanie. 

Rudowłosy były Gryfon przypatrywał się temu starciu ze skrzyżowanymi rękoma na piersiach i łagodnym uśmiechu. Wydawało się, że tylko on dostrzegł przybycie Hermiony, bo spojrzał na nią i kiwnął głową na przywitanie. Gryfonka była jednak zbytnio zadziwiona, by pomachać mu lub nawet odpowiedzieć gest.

- Co tu się dzieje?! – podniosła głos. Ginny przerwała w połowie słowa z wrogą miną, a Harry wyglądał na mocno podrażnionego.

- Niech on ci powie! – żachnęła się ruda wbiegając na schody prowadzące do dormitorium dziewczyn.

- Nie było mnie przez pół dnia, a z Pokoju Wspólnego robi się cyrk?! – warknęła podenerwowana.

George na te słowa pogłębił nieco uśmiech.

- Nie zgadniesz kto jest naszym nowym obrońcą?! – krzyknął Potter. – NIKT! A to dlaczego?! Ginny ci się z chęcią pochwali! – ryknął i podobnie jak ruda wymaszerował do swojego dormitorium.

Po tym zdarzeniu tłum nadal trwał w środku pomieszczenia głośno obgadując wydarzenie. Hermiona podeszła do Georga, którego nie widziała już od ponad czterech miesięcy – od tego czasu w ogóle się nie zmienił, no może teraz był o wiele bardziej uśmiechnięty.

- Cześć! – przywitała się z chłopakiem krótkim przytuleniem się. – Co tu się dzieje? – ponowiła pytanie.

- Kłótnia przedmałżeńska – odparł wesoło George.

- Dużo mi to nie wyjaśnia. W ogóle co tu się dzieje?

- Co?! – zapytał chłopak, który przez gwar innych uczniów nie usłyszał pytania. Hermiona je ponowiła, lecz gdy rudy i tym razem nie zrozumiał pokazał palcem kąt w Pokoju Wspólnym koło okna.

Gdy obje się tam znaleźli mogli już spokojnie porozmawiać.

- O co oni właściwie się pokłócili?

- Ginny dała do zrozumienia Neville’owi, że jest beznadziejnym obrońcą i nie ma szans u Luny – streścił z tym samym miłym uśmiechem.

- No tak dzisiaj mieli pierwszy trening razem – zauważyła Hermiona. – A ty co tu robisz? – przypomniała sobie.

- Będę waszym nauczycielem – odparł dumnie.

- A tak naprawdę? -  spojrzała na niego z lekkim politowaniem, ale i łagodnym uśmiechem.

- Mówię serio. Zastępuje profesor Mouch przynajmniej do końca semestru. Oprócz tego robię licencje sędziego quidditcha.

- Ty i Mugoloznawstwo? – dziewczyna podniosła brwi do góry uśmiechając się złośliwie.

- Trochę fartem dostałem te fuchę… No ale lepsze to niż nic. 

- No pewnie, ale czy ty cokolwiek wiesz o mugolach? – zapytała rzeczowo.

- Przecież rok temu się go uczyłem. To proste – ruszył ramionami, a dłonie włożył do kieszeni. – Słyszałem, że szykuje się wam imprezka? – zmienił temat.

- Tak, McGonagall ją wymyśliła – rzekła wymijająco. – Co znaczy fartem?

- To znaczy, że przyjechałem tu dzisiaj, bo McGonagall załatwiła mi abym w Hogwarcie zrobił tą licencje, no wiesz taniej i w ogóle, ostatnio zrobiła się z niej równa babka. Poszedłem się do niej zameldować do gabinetu, a tam siedzi ta cała Mouch z łzami w oczach, no to ja przepraszam i wychodzę, ale McGonagall zatrzymuje mnie i składa propozycje. Powiedziała, że potrzebuje szybko kogoś na zastępstwo. Więc się zgodziłem – opowiedział jakby gadał o pogodzie.

- Nigdy nie wyobrażałam sobie ciebie w roli nauczyciela – przyznała lekko zszokowana Hermiona.

- Tak szczerze to ja też.

- A tak właściwie to co się stało profesor Mouch?

- Nie mam pojęcia, ale nie wyglądała najlepiej, mieszanka Trelawney z Quirrellem, no wiesz, kiedy jeszcze nie było wiadomo, że w turbanie trzyma Voldemorta.

Teraz to wspomnienie wywołało w Hermionie śmiech.

- To teraz jesteś naszym opiekunem – powiedziała z udawaną powagą.

- Na to wygląda. Na razie mieszkam w dormitorium chłopców na miejscu Rona, a potem przejmę gabinet po Mouch.

Rozmawiali jeszcze przez dłuższą chwile kiedy Hermiona przypomniała sobie o warcie na czwartym piętrze. Niestety dyżur ten dzieliła z drugim prefektem naczelnym. Nie była tym zachwycona i jakby tylko przypomniała sobie o tym ciut wcześniej zapytałaby Lunę o zastępstwo.

Miała już półgodzinne spóźnienie, gdyż dyżur zaczynali o 21.00.

Gdy doszła do wyznaczonego punktu patrolu do spóźnienia doszło jeszcze pięć minut. Czekała na dogryzanie Ślizgona, jednak nic takiego się nie wydarzyło. Draco siedział na parapecie oparty o ścianę. Głowę miał lekko przechyloną w prawo, a oczy przymknięte. Jego oddech był miarowy. Wyglądało na to, że spał. Dziewczyna z lekka zdziwiła się, że Ślizgona znużył sen o tak wcześniej porze, jednak gdy przypomniała sobie, że chłopak (o dziwo) zaangażował się w bal i dużo nad nim pracował stało się jasne, że był zmęczony.

Najciszej jak mogła usiadła naprzeciw Malfoy’a w podobnej pozycji, jednak jej głowa była teraz zwrócona do okna by podziwiać nocny widok na boisko quidditcha i świetliste niebo obsypane gwiazdami.

Draco najwidoczniej nie należał do osób posiadających twardy sen. Gdy Hermiona postanowiła poczytać i otworzyła książkę, którą ze sobą przyniosła jego powieki lekko zadrgały, by pochwali ujawnić szare tęczówki Ślizgona. Poprawił się na parapecie nie zauważając Gryfonki. Dopiero po chwili zorientował się gdzie i z kim jest.

- Spóźniłaś się – zachrypiał.

- Zasnąłeś – odpowiedziała nie odrywając wzroku z książki.

- No co ty nie powiesz – zironizował i znów się poprawił. – Nie byłaś na dekoracjach.

- Byłam u Rona – powiedziała zirytowana, że wciąż próbuje z nią nawiązać rozmowę. Powtarzała sobie w duchu: po balu koniec, po balu koniec.

Draco prychnął pod nosem na tą wiadomość.

- Ty sobie odwiedzasz rudzielca, a my pracowaliśmy w szóstkę.

- Ja nic nie mówiłam gdy ty na początku miziałeś się z Parkinson zamiast nam pomagać – w końcu zaszczyciła go spojrzeniem. Jednak było ono zimne i bez większych uczuć.

- Wcale się z nią nie miziałem. Nie wiesz to nie osądzaj – syknął najwidoczniej również zirytowany.

Przyzwyczaił się do osądzania go o śmierć Dumbledore’a przez innych choć i tak nie wiedzieli jak było naprawdę – już się tym tak bardzo nie przejmował. Ale teraz gdy znów został oczerniony za coś czego nie zrobił poczuł ten sam dołek.

Siedzieli tak jeszcze z piętnaście minut w ciszy kiedy Malfoy zszedł z parapetu.

- Jutro przyjdę po ciebie za piętnaście osiemnasta. Postaraj się być już w tedy gotowa – odparł sucho.

- Czekaj, gdzie ty idziesz? –zdziwiła się dziewczyna.- Zostało nam jeszcze pół godziny.

- Ja patrolowałem przez półgodziny sam ty też możesz – po tych słowach odszedł.

Hermiona na początku chciała powiedzieć, że to niesprawiedliwe… Ale to było sprawiedliwe. On sam tu siedział przez pół godziny i ona też musiała. Mimo wszystko czuła gniew. Nie wiedziała, że tak trudno siedzieć w półmroku, sama na korytarzu w Hogwarcie. Można powiedzieć, że czuła nawet strach. Samej jej wydawało się to śmieszne, ale bała się. I to nie tego, że zaraz jakieś mroczne stworzenie wyjdzie zza zakrętu, a dziwnej atmosfery panującej w nocy w szkole. Chcąc zapomnieć o tym, zajęła się pierwszym lepszym wątkiem, który przyszedł jej do głowy.

Malfoy.

Dlaczego on?! Zapytała samą siebie w duchu. Może dlatego, że ich kontakty się oziębiły od czasu sprzeczki w tunelu prowadzącym do Hogsmeade. Ostatnio przestał ją nawet wyzywać czy posyłać kąśliwe uwagi w jej kierunku. Unikał jej i był zimny, jak nigdy.

Zastanawiając się nie spostrzegła kiedy minął jej czas końca warty. Odgoniła od siebie obraz zimnych oczu Ślizgona, wiedząc, że i tak po balu już nigdy nie będzie miała prawa ich przywoływać w pamięci. Po balu koniec.

***

Następny rozdział - bal ;). Więc proszę o trochę więcej czasu i oczywiście komentarzy, bo ostatnio nie pałacie entuzjazmem, co przechodzi na mój zapał do pisania. 

Rozdział 12 powinien się ukazać za tydzień.